Een paar kilometertjes wandelen...

103 om precies te zijn. Dat waren best wat kilometertjes en ik moet dan ook wel toegeven dat het niet altijd even makkelijk was. Er zijn best wat momentjes geweest dat we dachten het op te geven en met een bus verder te gaan. Maar we hebben het uiteindelijk gehaald! :) Je vraagt je natuurlijk af: meid waar heb je het over!? Ik heb het over een pelgrimstocht.

Je weet wel zo een toch die mijn vader ook wilde doen, alleen dan wat korter. De pelgrimstoch naar Talpa wordt gelopen door zo'n 3 miljoen mensen jaarlijks. Waarvan 2 miljoen mensen hem lopen in 'Semana Santa', en dat was vorige week. We zouden eigenijk met zijn 6-en gaan, 3 stellen waarvan 1 stel al 10 jaar loopt en hun ervaring dus met ons zou delen. Helaas bleven alleen wij nog over een paar dagen voor vertrek. En wij waren dusdanig nieuwsgierig geworden dat we maar gewoon zijn gegaan op de bonnefooi. Wat prima te doen is want verdwalen kan je niet met zoveel mensen die tegelijk de tocht lopen.

We begonnen om 11 uur 's avonds, op mijn verjaardag. Vanuit werk zijn we in een keer door gegaan naar Lagunillas vanwaar we zouden vertrekken. Na de auto te hebben geparkeerd bij een familie die zou vriendelijk was ervoor te zorgen begonnen we met lopen. Of beter gezegd met klimmen. Want we moesten een hele hoge berg over. Om 1am waren we boven, wat behoorlijk koud was. Dus zijn we snel gaan afdalen, om beneden even wat te rusten. Helaas was dat niet veel warmer hier in Estanzuela want het was 4am, dus na 1 uur gerust/geslaapt te hebben zijn we weer verder gegaan.Tot 9am hebben we gelopen, toen kwamen we eindelijk aan in het dorpje Mixtlan waar we wat hebben gegeten. Net voordat we hier aankwamen dacht ik heel eventjes niet de eindstreep te halen want mijn spieren waren dusdanig verkrampt dat lopen wat vermoeilijkt werd. Na een ontbijtje met varkensvlees, omdat er niks anders was, en de spieren war gerekt te hebben zijn we heerlijk gaan slapen onder een boom. Even 2 uur hebben we op straat geslapen om vervolgens mensen af te luisteren en erachter te komen dat er nog een behoorlijke klim voor de boeg ligt die word aangeraden ook 's nachts te doen, door de verschrikkelijke warmte overdag. Dus helaas moesten we weer verder. Zo rond 1pm gingen we weer op pad, met in gedachten zo een 8 uur te moeten lopen voordat we aan zouden komen bij een dorpje aan de voet van de berg, Atenguillo. Maar we kwamen rond 4 uur al aan in het dorpje, het bleek maar 10 km te zijn, wat een meevaller! Dat had ik even nodig om gemotiveerd te blijven. En ik had weing te zeuren, Esteban had last van blaren, die we hier hebben behandeld. Auw! Van 4 tot 6pm hebben we wederom even wat geslapen, 5 uurtjes slaap tot nu toe. Daarna gegeten, gedoucht en rond 10pm lagen we weer op de grond naast de kerk om schoon, met een volle maag en uitgeput in slaap te vallen. En de voeten van Esteban hadden even wat rust nodig, op de zool aan de voorkant had ie een paar stevige blaren. Na die behandeld te hebben ging het een stukje beter, maar rust was essentieel. Om 1am kon ik niet meer slapen en wilde ik verder. Dus ik Esteban wakker gemaakt, slaapzak opgerold te hebben wilden we verder. Maar helaas waren er geen mensen met wie we mee konden lopen, dus uitendelijk kwamen we weer aan bij de kerk om nog maar wat meer uurtjes te slapen en te rusten. Rond 4am werden we weer wakker van mensen die hun spullen aan het pakken waren, tijd om te gaan. En zodoende begonnen we weer een klim..

Als je je afvraagd waarom ik in zoveel detail het verhaal vertel is dat omdat we het plan hebben volgend jaar weer te gaan. Want ondanks het feit dat het behoorlijk zwaar was en tegenviel af en toe was het een super tijd en hebben we enorm genoten om lekker buiten te zijn. Maar volgend jaar willen we wel iets meer voorbereid zijn. Dus vandaar da ik nu onze ervaring uitgebreid vertel :) Bijvoorbeeld ook onze rugzakken. We hadden echt zo weinig mogelijk mee genomen, gewoon een schoolrugzak voormaat. Maar het valt behoorlijk tegen iets op je rug te dragen de hele tijd. Mijn hele nek zat vast na de eerste nacht en dag lopen. Daarna
raakten we eraan gewend en voelde we de tas niet eens meer, tot de laatste paar kilometers. Maar volgend jaar kunnen we nog minder meenemen, want nu weten we dat we de hele tijd in dezelfde kleren lopen, omkleden heeft toch niet echt zin. Door al het zand ben je binnen 10 minuten weer vies, en een korte broek is ook niet aan te raden sinds je ten eerste levend verbrand en ten tweede al het zand op een droge huid behoorlijk jeukt! Ik ben nu blij dat ik heb geluisterd naar mijn Pa. Voordat we gingen vroeg ik aan hem welke schoenen ik het beste kon dragen, sportschoenen of mijn heerlijke teval sandalen. Mn pa adviseerde me de sportschoenen en dat is maar goed ook geweest.

Dit stuk van de toch was klimmen en dalen, up and down. En het was een behoorlijke wandeling! Het was maar 15 kilometer naar het volgende dorpje, las cruces maar we kwamen om 10:30am aan, 6.5 uur! Na wat ontbeten te hebben hier gingen we maar weer verder, want het was niet echt een dorpje meer een soort tussenstop. Het volgende dorpje Malpaso lag op 2 uur lopen hoorden we van verschillende mensen. Maar wij waren ondertussen dusdanig uitgeput dat we 3 uur hebben gedaan over 10 kilometers, zonder bergen alleen maar vlakte. Als dat gebeurd weet je dat het tijd is om te rusten. Dus slapen maar! We vonden een plekje ergens in het dorpje en vielen hier in slaap. Je moet je voorstellen dat er op elke plek wel mensen liggen te rusten op de grond, het maakt dus niet uit waar je neerploft. Dit waren misschien wel de zwaarste kilometers van de tocht. We wisten niet hoeveel we nog precies te gaan hadden en je bent dus echt aan het aftellen tot het moment dat je aankomt in Talpa. Het plan was om die avond, vrijdag avond, aan te komen. Na 4 uur gerust, geslapen en gegeten te hebben gingen we om 6:30pm weer verder. We kwamen om 9:30 aan in het volgende dorpje, San Rafael. Toen wisten we niet dat de afstand van Malpaso naar San Rafael maar 8 kilometer was, daar kwamen we pas achter toen we thuis waren. 8 kilometer in 3 uur, sommige stukjes was klimmen, maar niet dusdanig. We konden merken dat ons lichaam niet meer wilde en we op het einde van ons latijn liepen. Toen we dus aankwamen in San Rafael en ik mensen zag rusten bij de kerk, was het voor mij klaar met de strijd en tijd om toe te geven aan de vermoeidheid. We wisten niet wat ons nog voor de boeg lag.De aankomst in Talpa moest maar even worden uitgesteld. Dus om 9:30 ploften we neer en kropen we in onze slaapzakken. We hadden heerlijke warme broodjes gekocht vlak voordat we hier aankwamen dus dat was ons avondeten. Om 10pm lagen we te pitten tot 4am! 6 uur op de harde betonnen vloer hebben we geslapen. En toen we wakker werden hadden we geen zin om op te staan en dus hebben we nog verder geslapen tot 8 uur. Haha, de zon was al op toen wij eindelijk onze slaapzak uit kwamen. Wow, 10 uur geslapen. Ik heb nog nooit zo lekker geslapen met alleen een slaapzak op de grond. Na een verse jus gingen we weer verder. We wisten niet hoeveel er nog voor ons lag, we hoorden van de mensen om ons heen dat het ongeveer 2 uurlopen was. En dat klopte, het was nog 12 kilomter die we heerlijk rustig aan hebben gelopen. Vollop genietend van de natuur, de zon en alles om ons heen. We waren uitgerust toen konden we weer genieten van al deze dingen. Als je moe en uitgeput bent vergeet je te genieten en vergeet je waarom je precies aan het lopen bent. Het moeit geen straf worden, je moet blijven genieten want anders is het zonde. Om 11:30 kwamen we aan in Talpa! We hebben het gehaald! Lekker even ontbeten, toen de heilige maagd Rosaria bezocht (wat het doel is van alle mensen die deze pelgrimstoch lopen) en onze orkonde opgehaald! Deze eerste orkonde die bewijst dat we hebben gelopen, dat er maar vele mogen volgen. Na een heerlijk welverdiend biertje en een douch zijn we rond 3 uur weer op weg gegaan naar onze auto.

Dat was nog een hele onderneming want alle bussen zaten vol. Dus hebben we aangeklopt bij een pelgrimsbus die we zagen vertrekken en zij waren zo vriendelijk ons een lift te geven. Er zijn namleijk heel veel mensen die deze toch met een organisatie doen. Zo hoeven ze niet al hun spullen op hun rug te dragen, wordt er gezorgd voor eten en als ze niet meer verder kunnen, kunnen ze een stuk afleggen met de bus. Heel saai, maar wel handig om terug te komen bij onze auto. Zij zette ons af in een dorp/stadje 15 kilometers van de auto. Vanaf hier wilden we de bus nemen maar die reed niet meer. Na veel moeite hebben we een lift kunnen krijgen en kwamen we zodoende om iets voor 11pm aan bij de auto. Precies 3 dagen, 72 uur later kwamen we weer aan bij de auto.

Wat een ervaring! Echt iets om aan te raden. Je voelt je zo vrij, zonder technologie, zonder huis, alleen met de natuur. Ik had verwacht behoorlijk wat last te hebben van mijn spieren deze week, maar het valt mee. Ik heb niet echt spierpijn maar je merkt wel dat je spieren nog moe zijn. Vannacht werd ik wakker met een enorme kramp in mn kuit bijvoorbeeld. Het hoort er allemaal bij en het is het zeker waard. Wij zijn in ieder geval trots op onszelf! :)